Overland Reisverslag Dag 143-158: Roadtrip Laos

Na 143 dagen en 24.000 kilometer komen we aan bij het laatste hoofdstuk van deze overland expeditie: we rijden Zuidoost-Azië in. Wat een mijlpaal! Tijd voor een roadtrip door Laos. Het blijkt flink wennen na het hoge tempo in China. Het leven gaat hier trager, de wegen zijn slechter en we hebben in weken niet zoveel toeristen gezien. Toch voelt Laos ook vertrouwd. We herkennen het land van onze vakantie 7 jaar geleden: felgroene rijstterrassen, mystieke bergen gehuld in mist, koloniale stadjes en ondoordringbare jungle. Wildkamperen is door de eindeloze regen helaas geen pretje, en tussen de backpackers in hostels voelen we ons wat verloren. Misschien zijn we voor het eerst tijdens deze expeditie zelfs een beetje reismoe? Maar we laten ons natuurlijk niet kennen. We hebben een doel, en dat gaan we bereiken ook!

Van Nederland naar Zuidoost-Azië met de auto

Na 143 dagen en 24.000 kilometer komen we aan in Zuidoost-Azië! Gelukkig dit keer geen ingewikkelde grensprocedures, zoals in China. We krijgen een visum on arrival en mogen door. Het blijft onwerkelijk: jarenlang zijn we met het vliegtuig naar Zuidoost-Azië op vakantie geweest, en nu zijn we er gewoon naartoe gereden. Tijd voor een roadtrip door Laos. We rijden van noord naar zuid, richting de grens met Cambodja.

Samen met ons konvooi brullen we het uit als we de grens oversteken en de high fives vliegen in het rond. Wie had gedacht dat we zover zouden komen? En - tot onze verbazing - zo snel al. We zijn nog ‘maar’ vijf maanden onderweg en hebben al ruim twee derde van de totale afstand afgelegd. Het is ongelooflijk hoeveel je kunt bereiken, als je al je tijd en middelen inzet om je doel te behalen.

Laos dwingt ons tot een lager tempo. Het leven gaat hier langzamer dan in China. Ook is het gladde, Chinese asfalt nergens meer te bekennen zodra we de grens over zijn. De wegen in het grensgebied bestaan in het beste geval uit oud asfalt vol met gaten en verzakkingen, en in het slechtste geval uit metersdikke modder. Wat ook niet helpt is dat het onophoudelijk regent. Dag en nacht. De infrastructuur is daar alleen niet op berekend: onverharde paden overstromen binnen no-time, landslides blokkeren de doorgang en de stroom valt continue uit. Alles zit onder de modder —mensen, wegen, auto’s, huizen. Er is geen ontkomen aan.

Roadtrip Laos: Rijden door de modder

We worstelen ons een weg door de afgelegen, moeilijk begaanbare wegen van Noord-Laos. Bamboehutjes op palen schieten aan ons voorbij, terwijl verbaasde blikken ons volgen. Locals vragen zich vast af wat die grijze Toyota met een Nederlandse kentekenplaat en twee toeristen erin hier doet. En heel eerlijk, op dat moment weten we het zelf ook niet zo goed. Zoeken we avontuur? Zijn we écht op weg naar Singapore? Hier, diep in de rimboe, midden in de moesson en omringd door modder, voelt dat einddoel verder weg dan ooit. En dat terwijl we nog nooit zo dichtbij geweest zijn.

Toch maakt de omgeving alles goed. Door al die regen zijn de rijstterrassen ontzettend groen en liggen de bergen verscholen tussen laaghangende wolken. Het heeft een mystieke sfeer, die nog eens versterkt wordt door de monniken en tempels die af en toe uit het niets langs de weg lijken te verschijnen.

Charelle gaat voor het eerst de uitdaging aan om door een dikke laag stroperige modder te rijden—en ontdekt al snel hoeveel controle je dan verliest. Blijkbaar heb je dan ontzettend veel overstuur in een auto. Tot paniek van Marcel glibbert ze van links naar rechts, gelukkig zonder iets te raken of vast te zitten. Marcel kan niet wachten om weer achter het stuur te kruipen, maar Charelle weet inmiddels: je leert alleen dingen door het gewoon doen. Dus ploetert ze rustig door. Alleen nog wat meer oefening kan geen kwaad.

Reismoe en heimwee

De eerste dagen in Zuidoost-Azië vragen om een omschakeling. In Centraal-Azië genoten we van ultieme vrijheid en konden we onze tent openklappen waar we maar wilden. Hier? Constante regen, beklemmende hitte en een luchtvochtigheid die ervoor zorgt dat het zweet ons uitbreekt bij elke beweging. In China legden we honderden kilometers per dag af en bezochten we wereldberoemde highlights, maar in Laos komen we amper vooruit. Het voelt alsof we na weken op topsnelheid plots tot stilstand komen.

Voor het eerst tijdens deze expeditie slaat heimwee toe. We denken af en toe aan het leven thuis, en vragen ons af wat we eigenlijk aan het doen zijn. Misschien zijn we gewoon reismoe? Toch laten we ons niet zomaar uit het veld slaan—Singapore is het einddoel, en opgeven is geen optie.

Om bij te tanken verblijven we een paar dagen in Namkat Yorla Pa, een luxe resort tussen de heldergroene rijstterrassen. Het is nog laagseizoen en daardoor goed betaalbaar, dus daar maken we graag gebruik van. Ons houten huisje hangt boven een wild stromende rivier, omringd door dichtbegroeide jungle. De regen tikt zacht op het dak terwijl we verdwijnen in een boek. Ook ontdekken we dat zwemmen in de regen verrassend fijn is, pompen we met gewichten in een overdekte jungle gym en laten we ons verwennen met Laotiaanse massages. En natuurlijk mogen cocktails en uitgebreide diners niet ontbreken. Even opladen, dan kunnen we er weer tegenaan!

Dansen in de regen

De dagen in het resort doen ons goed, maar we zijn nog niet helemaal de oude. Hoewel we geen visumdeadlines meer hebben, voelen we toch een onverklaarbare drang om verder te rijden. Misschien hopen we dat we ons beter gaan voelen in een nieuwe omgeving? Of misschien zijn we zo gewend geraakt aan het snelle reizen, dat we dat onbewust doorzetten? Hoe dan ook, we maken daardoor flink wat kilometers zuidwaarts.

Onderweg rijden we langs plekken die we 7 jaar geleden als backpackers bezochten: Nong Khiaw en Luang Prabang. Het blijft echt heel bijzonder om er dit keer met onze eigen auto te zijn. Des te zuidelijker we komen, des te beter worden de wegen. En des te meer toeristen en backpackers we zien. Met grote ogen kijken ze naar onze Nederlandse kentekenplaat. We lachen om hun verbaasde blikken. En ook wij kijken verbaasd naar hen; we hebben immers al weken geen westerling gezien. We zijn voor ons gevoel in een compleet andere wereld beland.

En uiteindelijk… wennen we zelfs aan de regen. Wanneer een moesson losbarst terwijl we teruglopen naar ons hotel, halen we onze schouders op. We zetten het nummer 'La Vie Est Belle' van Diggy Dex op, pakken elkaars hand en dansen in de stromende regen. La Vie kan inderdaad heel erg belle zijn—zelfs als het onafgebroken regent.

Psychedelica in backpackersparadijs Vang Vieng

Halverwege Luang Prabang en Vientiane ligt een dorp dat ooit berucht was om uit de hand gelopen feesten en drugs. Dat klinkt interessant. Dus besluiten we een nachtje te blijven om te zien wat daar nu nog van over is.

’s Avonds belanden we in Jaidee’s Bar, waar naast het normale menu ook een “speciaal menu” circuleert. Happy Shakes, LSD, lachgas, ketamine—keuze genoeg. De meeste backpackers in de bar maken daar gretig gebruik van. Voor we het weten, staan mensen op hun kop op tafel, compleet van de wereld. We hebben een geweldige avond vanuit het hoekje van de bar, waar we het hele schouwspel met een biertje in ons hand bekijken. Waar zijn we nu weer beland?

Een paar weken later horen we dat er in dit dorp meerdere backpackers zijn overleden door alcoholvergiftiging. Dat is flink schrikken, zeker omdat we er net zelf zijn geweest. Eén nachtje in dit bizarre oord is voor ons meer dan genoeg.

De volgende dag rijden we daarom door naar de hoofdstad Vientiane. Het is grappig om overal Franse bakkerijtjes te zien en een Laotiaanse versie van de Arc de Triomphe. Maar verder gebeurt er niet veel in deze slaperige stad. Dus trekken we snel weer verder.

Kong Lor Cave, de highlight van Laos

Terwijl we door de Lonely Planet bladeren, valt ons oog op de Kong Lor Cave, een van de langste bevaarbare grotten ter wereld. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten, maar besluiten er zonder verwachtingen heen te rijden. 

Om acht uur ’s ochtends staan we bij de ingang van de grot. Een smal houten motorbootje dobbert op het water, klaar voor vertrek. We zijn de eerste toeristen van de dag. Onze gids knikt, start de motor, en al snel verdwijnen we in totale duisternis. Zelfs het licht van onze hoofdlampen verdwijnt in het niets. Het geluid van klotsend water en de motor weerkaatst tegen de wanden. Er is niets of niemand, alleen wij en onze kapitein in een klein bootje. Meer dan zeven kilometer varen we door de pikzwarte grot, tot er plots licht verschijnt—de andere kant! We komen uit op een bruine rivier die dwars door de jungle zigzagt, terwijl we afgelegen stammen spotten tussen de bomen. Echt een magische en indrukwekkende plek. De Kong Lor Cave is voor ons zonder twijfel de highlight van Laos.

De Thakhek Loop rijden op een motor

De grot ligt op de bekende Thakhek Loop, een route van 500 kilometer die populair is onder motorrijders. Marcel twijfelt geen seconde en huurt een Yamaha crossmotor om deze meerdaagse lus te rijden. Charelle laat de motor aan zich voorbijgaan, maar weet zeker: wat een motor kan, kan onze Toyota 4Runner ook. Zo vormen we een tweekoppig konvooi en scheuren we als volleerde overlanders door het landschap.

Hoewel de omgeving adembenemend is, heeft het een triest achtergrondverhaal. De afgelopen 15 jaar zijn er enorme dammen gebouwd om energie op te wekken. Het stuwmeer dat is ontstaan heeft hele dorpen en bossen opgeslokt. De toppen van duizenden – inmiddels dode – bomen steken nu kaal en spookachtig boven het water uit. ’s Avonds huren we een bootje om over het stuwmeer te varen. We drinken biertjes met onze kapitein en zwemmen tussen de dode boomtoppen tijdens een betoverende zonsondergang. Het is prachtig, maar met een vreemde bijsmaak.

Laos naar Cambodja: De meest corrupte grensovergang van Azië

Na slechts 2.5 week in Laos besluiten we al richting Cambodja te gaan. Het land weet ons niet op dezelfde manier te raken als 7 jaar geleden, al ligt dat natuurlijk vooral aan onszelf. Er is wel een klein probleem: we hebben geen idee of we de grens naar Cambodja met onze auto over mogen. Online is nauwelijks informatie te vinden, behalve dat deze grens berucht is als de meest corrupte van Azië. 

Aan de Laotiaanse kant wordt dat meteen duidelijk. De douaniers vragen om geld, zelfs voor het stempelen van ons paspoort. Maar we houden voet bij stuk en betalen geen cent, wat het proces flink vertraagt. Aan de Cambodjaanse kant verloopt alles verrassend soepel. Het personeel is behulpzaam en helpt ons met het papierwerk. Een paar uur later hebben we ons visum en de tijdelijke import van de auto geregeld. We mogen officieel het land in—en rijden straks met onze eigen auto naar de wereldberoemde tempel Angkor Wat. Wauw, wie kan dat nou zeggen?

Ervaringen voor een heel mensenleven

In een paar maanden tijd doen we ervaringen op die normaal een heel mensenleven vullen. Dat is ontzettend bijzonder, en soms ook overweldigend. De dagelijkse dopamineshots die zichzelf aan de lopende band aandienden in de bestemmingen voor Laos, lijken hier even te ontbreken. Nostalgisch blikken we soms terug: “Weet je nog, in Kirgizië? Of die keer in China?”.

Na een paar dagen komt het besef dat we daar niks mee opschieten. Ja, deze regio is toeristischer en minder avontuurlijk. En ja, wildkamperen is vaak niet te doen met al die regen, hitte en luchtvochtigheid. Maar het is niet een kwestie van in weemoed terugkijken naar de geweldige periode die achter ons ligt. Het is een kwestie van verdomde dankbaar zijn dat we dat allemaal hebben mee kunnen maken, en óók zoveel mogelijk van Zuidoost-Azië genieten.

● ● ●

Volg de expeditie op Instagram voor realtime updates en nog veel meer foto's en video's!
Sommige links in deze post zijn affiliate links.