Reisverslag Dag 93-109: Kirgizië

Een jaar geleden ontstond het idee van deze expeditie op een toendra op 4300 meter hoogte in Kirgizië. Nu zijn we weer terug in dit prachtige land, maar dit keer met onze eigen auto. Hoe gaaf is dat?! We hebben zulke goede herinneringen aan Kirgizië, dat we bijna bang zijn dat de realiteit tegen gaat vallen. Niets is minder waar, gelukkig. Via de machtige berg Lenin Peak in het zuiden reizen we door naar de hoofdstad Bishkek, in het noorden van het land. Ons hart ligt hier nog altijd.

Terug in Kirgizië

Terug in het prachtige Kirgizië. De plek waar het idee van onze expeditie is ontstaan. Vorig jaar huurden we een 4×4 met een daktent om dit ongetemde land te verkennen. Ergens op een toendra op 4300 meter hoogte ontstond het idee om een wereldreis te maken met zo’n soort auto. Toen we terugkwamen in Nederland voegden we meteen daad bij woord: we kochten onze Toyota 4Runner en maakten dit wilde idee werkelijkheid. Precies een jaar – op de dag nauwkeurig – nadat we Kirgizië verlieten, rijden we het land weer in met onze eigen auto. Dat voelt onwerkelijk en vooral ook heel erg gaaf. Een jaar geleden durfden we niet eens te dromen dat ons leven er nu zo uit zou zien.

We hebben zulke goede herinneringen aan Kirgizië, dat we bijna bang zijn dat de realiteit tegen gaat vallen. Maar niets is minder waar. Zodra we de grens oversteken zien we het kenmerkende, Kirgizische landschap. De Kirgiezen zijn, in tegenstelling tot de Tadzjieken, een nomadisch volk en dat is te merken. We zien overal met sneeuw bedekte bergpieken en weidse, groene steppes met oneindig veel yurts en wilde paarden, yaks en geiten. Wat hebben we dit gemist.

De machtige Lenin Peak

Kirgizië heet ons gelijk goed welkom met groots natuurgeweld: de machtige Lenin Peak, een berg van 7134 meter hoogte. Deze reus ligt op de grens met Tadzjikistan en is de op een na hoogste berg van het Pamirgebergte. De off-road route die we willen rijden naar Lenin Peak is door het slechte weer veranderd in een grote modderpoel. We glibberen door een laag modder van een halve meter diep en zien in de verte bliksem opdoemen. Verstandig als we zijn keren we om, en nemen we een makkelijker pad naar een yurt kamp aan de voet van de berg. Het blijkt een goede beslissing, want de hele nacht regent het onophoudelijk. Als we wakker worden schijnt het zonnetje gelukkig. We wandelen naar een panoramisch uitzichtspunt over Lenin Peak en maken eindelijk weer dronefilmpjes (nadat onze drone in beslag was genomen door de Tadzjiekse douane).

Weer in de bewoonde wereld

Op een paar uur rijden van deze magische plek ligt de tweede stad van het land, Osh. Als we wegrijden sputtert de auto een beetje. We vermoeden dat het de benzine is die we er net in hebben gedaan, en gooien er octaanbooster bij. Hopelijk lost dit het probleem op. In Osh doen we verrassend weinig. Bijkomen van de tijd in de bergen is wel lekker en we genieten dan ook van alles wat een stad te bieden heeft (internetverbinding, restaurants, cafés, winkels – je begrijpt het wel).

Na vijf dagen lanterfanten trekken we door richting het noorden. Helaas sputtert de auto nog steeds. Daarom besluiten we de slechte brandstof uit de tank te laten halen en tanken de auto daarna vol met ’95. Geen verschil. We balen een beetje, maar vinden gelukkig aan de rand van de stad een garage die ons meteen wil helpen. Na een uitgebreide analyse blijkt het maar een bougie te zijn. We vervangen er gelijk vier (één kant van de motor) en rijden sputtervrij weg.

Wildkamperen tussen dronken Kirgiezen

Onze volgende bestemming is Arslanbob. Volgens de marketingteksten een kneuterig bergdorpje met indrukwekkende watervallen en heldergroene, eeuwenoude walnootbossen. Onze beleving is iets anders. We zetten onze tent op aan de rand van een rivier net buiten het dorpje en het duurt niet lang voordat de groep lokale dronkaards ons komt vergezellen. We proberen Formule 1 te kijken, maar met dansende, zingende, dronken Kirgiezen om je heen blijkt dat knap lastig. Zeker omdat dit niet het gezellige type dronkaard is, maar er een massale vechtpartij ontstaat. Gelukkig maken ze het onderling ook weer goed en besluiten ze elkaar op een gegeven moment te gaan scheren in de rivier, zodat wij lekker de Grand Prix van Oostenrijk kunnen kijken.

Om 8 uur ’s ochtends worden we tot onze verbijstering wakker van dezelfde herrie als de avond ervoor. De lokale dronkaards zijn terug, met een fles wodka en hun schetterende autoradio die Kirgizische bangers uit de speakers knalt. Ook gaat het regenen, dus we klappen snel de tent in en gaan ervandoor. Het leven van overlanders gaat niet altijd over rozen.

Gelukkig is ons volgende wildkampeerplekje een stuk idyllischer. Het diepblauwe Toktogul stuwmeer, waar je heerlijk in kunt zwemmen en op het strand kunt kamperen. Het voelt bijna als een Zuid-Europese strandvakantie met ruim 20 graden en een zacht windje. We blijven twee dagen hangen en genieten van dit simpele, fijne leven waarin we eenvoudige maaltjes koken op het strand en douchen in het meer.

Onze eerste boete in Bishkek?

De visumdeadline die we voor China hebben – we moeten de 17^e (juli) het land inreizen – brengt ons weer in beweging. We rijden naar de hoofdstad Bishkek en besluiten meteen een bezoekje te brengen aan onze favoriete koffietent. Als we willen parkeren, vragen we aan een politieagent die vlakbij staat of dat kan op de betreffende plek. Hij kijkt bedenkelijk naar onze auto en ziet overduidelijk kansen om wat te verdienen. “Jullie ramen zijn te donker. Dat mag niet in Kirgizië”, stelt hij. We zullen nog eens vragen of we ergens mogen parkeren…

Helaas heeft de beste man wel gelijk, en is folie op de voorste zijruiten inderdaad verboden. We hebben echter nog maar een paar dagen te gaan in het land, en hebben écht geen zin om de folie van de ramen te laten verwijderen. Iets wat hij graag meteen wil doen, naast de boete van meer dan 250 USD.

We bellen onze kennis uit Bishkek, Nick, die telefonisch onderhandelt met de agent. Hij vertelt dat we “beroemde bloggers” zijn, en dat het erg nadelig is voor toerisme als we een boete krijgen. Na het gesprek is de man nog niet helemaal overtuigd. We blijven twee uur lang onderhandelen en leggen hem uit dat we meteen doorreizen naar Kazachstan en dat de folie helpt om de auto koel te houden. Uiteindelijk, na twee uur, zwicht hij. Hoera, we mogen doorrijden met een waarschuwing. De dagen erna durven we niet meer met onze auto in het centrum van Bishkek te rijden, uit angst dat de agent ons weer ziet. Nog steeds geen boetes tijdens de expeditie tot dusver!

Een week lang verblijven we bij Nick thuis, van wie we vorig jaar een auto hadden gehuurd. Het is na de hobbelige Pamir Highway weer tijd om wat werk aan de auto te doen. Nick heeft een grote tuin mét brug en een automonteur in dienst, dus dit is de ultieme plek ervoor. We demonteren de daktent, kist en het dakrek en repareren de luifel. De automonteur van Nick voert klein onderhoud uit aan de auto en sleutelt wat hier en daar. We zijn helemaal klaar voor China, waar we over een week op de grens worden verwacht. Om daar te komen moeten we nog wat kilometers maken, en dus zetten we koers naar Kazachstan.

● ● ●

Volg de expeditie op Instagram voor realtime updates en nog veel meer foto's en video's!