Reisverslag Dag 26-40: Turkije

We zijn 40 dagen onderweg en hebben 7200 kilometer gereden. Maar het voelt alsof onze expeditie pas net is begonnen. Gelukkig hebben we ook nog heel lang en moeten we nog ver rijden, want wij zijn er nog lang niet klaar mee. We nemen je mee naar Turkije, een gigantisch en divers land. Van het toeristische westen met de mooie baaitjes en kusten, naar het oosten wat nog maar een jaar geleden door een aardbeving is getroffen en met enorm gastvrije mensen. Een plek die ons diep heeft geraakt.

Pamukkale

We lieten Istanboel achter ons en daalden af naar het zuidwesten van Turkije. Hier ligt de ‘turquoise kust’ van het land en ik kan beamen dat de zee hier die naam eer aan doet. Onze eerste stop was echter van heel andere aard: Pamukkale. Dat vertaalt zich letterlijk naar ‘kasteel van katoen’, en als je de foto’s ziet begrijp je waarschijnlijk waarom. Al honderden jaren stroomt kalkhoudend water van de berg af naar beneden, waardoor er laagje voor laagje kalkafzettingen gevormd zijn. Een soort witte, versteende waterval met terrassen die gevuld zijn met helderblauw water. Van een afstandje kun je het verwarren met een skipiste, maar als je erop loopt is er geen twijfel over mogelijk. Je mag geen schoenen aan en die kalkafzettingen zijn vlijmscherp. Charelle heeft er met haar poezelige voetjes ook bijzonder lang over gedaan om heen en weer te lopen, tot lichtelijk vermaak van Marcel.

Het begon veelbelovend: met een paar andere toeristen liepen we voorzichtig over de kalkstenen rotsformaties naar boven. Af en toe liepen we langs wat baden die gevuld waren met lichtblauw, koud water. Toen we boven aankwamen bij de hoogste en bekendste terrassen, werden we platgelopen door toeristen die uit witte busjes stapten en selfies aan het maken waren. Een plek van massatoerisme. De hoogste baden zagen er op de foto’s die we van tevoren hadden gezien prachtig uit, maar eenmaal daar aangekomen waren ze drooggevallen. Er zat geen druppel water meer in. Ik weet niet precies hoe dat komt en heb van andere mensen gehoord dat er twee jaar geleden wel nog gewoon water in de baden zat. Toch was het een bezoek waard, want dat ‘katoenen kasteel’ was ook zonder water erin heel tof om te zien.

Turquoise Kust

We reden verder naar het zuiden en besloten onze tent op te zetten op – uiteraard – het strand! De golven sloegen nog nét niet tegen de auto aan, zo dicht bij de zee stonden we. ’s Avonds zaten we te filosoferen over het leven onder een heldere sterrenhemel en met het geluid van de golven kropen we onze slaapzak in. De Turkse kust is bezaaid met baaitjes, stranden en dorpjes. We bezochten onder andere Fetiyhe, Olüdeniz, Patara, Kaş en Antalya. Het mooiste strand vonden we Olüdeniz Beach, een lang uitgestrekt zandstrand met het azuurblauwe water van de Egeïsche Zee. Een van de populairste dingen om er te doen is paragliden en zweven boven deze spectaculaire baai. Voor ons was het een stop op onze road trip langs de kust. Een andere bijzondere stop was het spookstadje Kayaköy. Verlaten, stenen ruïnes van een voormalig Grieks dorpje. De bevolking moest ongeveer 100 jaar geleden als onderdeel van een bevolkingsruil naar Griekenland verhuizen. Deze ruil volgde op een conflict tussen Griekenland en Turkije.

Iets verder landinwaarts bezochten we de Saklikent Canyon. Hier wandel je door een kronkelende kloof en volg je de rivier zover als je wilt. Het water was echt ijskoud en op de bodem lagen stenen en klei. Geen simpel wandelingetje dus. Na zo’n 4 kilometer werden we beloond met een waterval waar je onderdoor kon lopen. Iets daar voorbij steeg het waterniveau bijna tot aan onze schouders. Om niet helemaal onderkoeld te raken besloten we dat het mooi was geweest, en draaiden we ons hier weer om.

Kapadokya

We vermaakten ons uitstekend met al die mooie stranden, baaitjes en dorpjes. Maar de echte highlight van Turkije waar we al voor onze trip naar uitkeken was Cappadocië. Als het weer het toelaat stijgen daar bijna elke dag tijdens zonsopkomst meer dan 150 luchtballonnen op. De ballonnen versieren de lucht zover als je kunt kijken en banen zich een weg langs de puntige rotsen. Helaas hadden we geen goed weer. Het waaide veel te hard voor de ballonnen. Gelukkig kun je in het gebied ook prachtige wandelingen maken. Er zijn meer dan 100.000 grotten die samen hele grotsteden vormen. Echte Indiana Jones vibes om daar in je uppie doorheen te klimmen en op ontdekkingstocht te gaan.

Voor onze derde nacht hadden we een fantastische wildkampeerplek gevonden. We stonden aan de rand van de valleien waar de luchtballonnen opstijgen, waardoor we letterlijk vanuit onze tent de ballonnen zouden kunnen zien. We klapten onze luifel uit en maakten wat (epische) dronefilmpjes. En toen ging het mis. Vanuit het niets kwam er een storm opzetten en schoot onze luifel omhoog. Die brak op 2 scharnierpunten en was niet meer te maken. De wind hield aan, het ging regenen en inmiddels stonden we middenin een soort zandstorm. Tijd om ons terug te trekken. We boekten dus maar een hotel, maar ’s ochtends om 5 uur gingen we terug naar hetzelfde plekje om de luchtballonnen te kunnen zien. En dit keer gingen ze wel! Vanuit de auto zagen we al dat de ballonnen vol gas geblazen werden. Yes, wat een geluk! Konden we de ballonnen toch nog zien op onze laatste ochtend. En het was ook echt betoverend mooi. Overal om ons heen stegen ballonnen op en vlogen ze langs. Wat een spektakel om te zien.

Na het ballonnenfestijn gingen we terug naar ons hotel. We schroefden de luifel los en lieten deze achter in de vuilnisbak, helaas. Met hulp van een oud-collega van Marcel die een woordje Turks spreekt kregen we het voor elkaar om een nieuwe luifel te bestellen bij een winkel in Istanboel. Zij zouden de luifel bij een hotel in Van bezorgen, 2000 kilometer verder op de grens met Iran. Zowel de mensen in de winkel als het hotel spraken geen Engels, dus we hoopten maar dat het goed zou gaan.

Malatya

Ons visum voor Iran was tot 5 mei geldig, en dus moesten we nu echt een beslissing gaan maken. Gaan we definitief door Iran, of kiezen we voor het alternatief via Rusland? We kwamen erachter dat de plek waar we een visum voor Rusland konden regelen (het Russische consulaat in Tbilisi) twee weken dicht was in verband met Russisch Orthodox Pasen. En dan zou het ook nog twee weken duren voordat je een visum hebt. Dat betekent dat je waarschijnlijk een maand verder bent wil je een Russisch visum hebben. Het Iraanse visum hadden we al in Nederland geregeld en zat mooi uitgeprint in ons dashboardkastje. Uiteindelijk hakten we de knoop door: we gaan naar Iran! Dat betekende ook dat we nog flink wat kilometers moesten maken, want we waren pas halverwege Turkije en hadden nog maar een paar dagen.

We vonden een hotel in Malatya, in het oosten van Turkije. Onderweg werd het ons snel duidelijk dat de aardbeving een jaar geleden ook hier flink had huisgehouden. Hele wijken lagen tegen de grond en overal lag puin. Er waren grote tentenkampen opgezet om mensen op te vangen. Het was echt verschrikkelijk om te zien. Vooral ook het besef hoe de situatie nog is meer dan een jaar na de aardbeving, en dat het waarschijnlijk nog jaren gaat duren om alles op te ruimen. Bij het hotel aangekomen vroegen we waar we onze auto konden parkeren. De man achter de balie zei: “Everywhere is parking lot now.” Tekenend voor de situatie in de stad.

In Malatya waren wij een grote attractie, want mensen hadden al lang geen toeristen meer gezien door de aardbeving. Veel mensen kwamen een praatje maken of nodigden ons uit voor thee of koffie. Enorm gastvrij en hartverwarmend. Hoewel het puin een constante herinnering is aan de ellende, gaan mensen ook gewoon door met hun leven. Je gunt ze zoveel meer. Deze plek heeft ons echt diep geraakt.

Mount Nemrut & Van

Onderweg naar de grens met Iran stopten we bij Nemrut Dagi. Op de top van een berg op 2100 meter hoogte staan grote brokstukken van een graftombe van een koning (Antiochus I) die zichzelf erg hoog had zitten. Hij plaatste zijn standbeeld naast die van Zeus. Overal liggen fascinerende overblijfselen van de gigantische standbeelden van koningen en goden. Terwijl je naar de top wandelt, heb je spectaculair uitzicht op de bergachtige omgeving en uitgestrekte valleien van Anatolië. Als er geen helse torrenplaag was geweest, waren we zeker langer gebleven. Maar Charelle heeft een insectenfobie en toen er een tor in haar neus kroop was ze er wel klaar mee. Rennend daalde ze de berg weer af, Zeus en de koning achter zich latend, om veilig in de auto te zitten. Overigens kwamen we er onderweg achter dat er nog een aantal torren zich in de auto hadden gevestigd, wat gevaarlijke situaties tijdens het rijden opleverde. Maar inmiddels is de auto weer torvrij, gelukkig. We sloegen kamp op aan de Eufraat en dronken onze laatste fles champagne op, want die mocht niet mee naar Iran.

Om de grens met Iran over te steken hadden we wat voorbereidingstijd nodig en moesten we nog een aantal praktische zaken regelen. Daarom bivakkeerden we een paar dagen in het stadje Van aan de grens. Het Vanmeer is het grootste meer van Turkije en ligt tussen de besneeuwde bergtoppen op ongeveer 1800 meter hoogte. Met een lichte kater van de champagne regelden we er genoeg cash voor Iran en Turkmenistan, want daar kunnen we niet met onze pinpas betalen of geld uit de pinautomaat halen. Hoewel je normaal zou denken dat dit in een paar uur wel geregeld moet zijn, hebben we er ongeveer 7 uur over gedaan om 1500 USD te bemachtigen. We moesten ook Charelle ‘Iran-proof’ maken door een hoofddoek en wijde kleding te scoren. En we hebben onze drone naar een hostel in Tadzjikistan gestuurd met DHL. Deze is verboden in de komende 3 landen (Iran, Turkmenistan en Oezbekistan). Dus we wilden het liever niet riskeren om de drone mee te nemen. Hopelijk zien we die nog terug.

En verder vulden onze dagen zich met zaken als de was doen, naar de kapper, onze auto wassen en boodschappen inslaan. Zo ook op de laatste avond voordat we de grens met Iran over zouden steken. We kwamen terug van boodschappen doen en tot onze verbazing liep er een postbezorger het hotel uit met een pakket van ongeveer 2 meter lang. Dat kon maar één ding zijn… onze luifel! Charelle sprong uit de auto, schreeuwde en rende naar de beste man. “MARCEL?” riep ze hijgend. De man draaide zich om en zei enigszins verbaasd: “Yes, Marcel?!”, waarop hij haar het pakket overhandigde. We weten niet hoe dit is gelukt, maar nét op tijd is onze luifel dus afgeleverd. Tot op de dag van vandaag weten we niet waarom het hotel het pakket niet wilde aannemen (dat hadden we namelijk wel met ze afgesproken). Die timing was echt waanzinnig, 10 seconden later en we hadden de luifel gewoon niet gehad. In het donker en in de regen monteerden we de luifel. Helemaal klaar voor vertrek naar Iran!

De reis is tot nu toe beter dan we ooit hadden durven dromen. We genieten van (bijna) elk moment, en beseffen maar al te goed hoeveel geluk we hebben dat we dit kunnen doen. Zoveel mensen die we tegenkomen willen iets vergelijkbaars doen in hun leven, maar hebben niet de middelen of het paspoort om dat mogelijk te maken. De wereld is geen eerlijke plek. Elke dag voelen we ons dankbaar en we zien deze expeditie nu al als een van de meest bijzondere periodes in ons leven.

● ● ●

Volg de expeditie op Instagram voor realtime updates en nog veel meer foto's en video's!