Reisverslag Dag 121-128: de Chinese Muur en bizarre avonturen in China

Elke dag in China is een absurd spektakel waar we compleet door worden verrast. Van een Chinees concert op een zandduin met tachtigduizend Chinezen en een droneshow, tot aan het eten van gegrilde kamelentenen in een haute cuisine restaurant met een eigenaar van een garage, het rijden naar de Chinese Muur met onze eigen auto en het beantwoorden van filosofische levensvragen met een Tibetaanse monnik. Keer op keer worden we omver geblazen door wat dit land en de mensen ons te bieden hebben.

Absurd spektakel op een zandduin

Vanuit Xinjiang rijden we richting de stad Dunhuang, waar we in een van de meest absurde spektakels van ons leven belanden. Als we aankomen bij de zandduinen van de Mingsha bergen, vlakbij Dunhuang, worden we platgelopen door tienduizenden Chinezen. Veel van hen zijn verkleed als krijgers of prinsessen om mooie foto’s te maken in de zandduinen. Ook hebben de meesten een soort oranje zakjes om hun schoenen gebonden, als bescherming tegen het zand. Begrijpen doen we het allemaal niet, aanschouwen wel.

We staan in de rij om naar ‘binnen’ te komen en tussen de tienduizenden mensen door moeten we ineens wachten op een file van kamelen, mét verkeerspolitie. Zover het oog rijkt zien we een sliert van kamelen die zich een weg baant door de menigte. Boven ons scheuren helikopters om de paar minuten langs, die rijke Chinezen van een leuk ritje boven de zandduin voorzien. Waar zijn we beland?

We klimmen in de hitte de zandduin op. Dat is flink zweten, maar wel goed voor ons want zoveel bewegen we niet. We hebben ons eten meegenomen, ploffen neer op de zandduin en belanden dan in de volgende rariteit. Terwijl de zon onder gaat begint er onderaan de zandduin een Chinees concert. Het publiek bestaat uit 80.000 toeschouwers - inclusief wijzelf – die meebrullen vanaf de zandduin met lampjes in hun handen. Het concert wordt afgesloten met een drone lichtshow en een paar patriottische liedjes. We hebben er geen woorden voor. Het is zonder twijfel een avond voor in de boeken.

Met onze eigen auto bij de Chinese Muur

De volgende dag zijn we nog vol van de avond ervoor, maar we hebben geen tijd om bij te komen. Vandaag rijden we namelijk naar een plek waar we enorm naar hebben uitgekeken: de Chinese Muur! Het is zó bizar om te beseffen dat we gewoon naar deze plek zijn gereden met onze eigen, Nederlandse auto.

We bezoeken de Jiayuguan Great Wall Pass, de meest westelijke doorgang in de bijna 9.000 kilometer lange muur. De passage werd vroeger gebruikt om Zijderoute-handelaren naar binnen te laten, of om personen te verbannen naar Xinjiang.

We blijven ons ook hier verbazen over Chinees toerisme. Onze auto parkeren we tussen duizenden Chinese auto’s op een gigantisch parkeerterrein. Vervolgens worden we in een elektrisch wagentje in de vorm van een woeste kameel naar de Chinese Muur gebracht. De locatie is gepolijst en gerenoveerd, zoals bijna alles in China. De vele Chinese toeristen lijken meer geïnteresseerd in ons dan in de muur en we moeten dan ook tientallen keren op de foto. Als Marcel voor de grap een groepje Chinezen probeert te photobomben, vragen ze hem zelfs of hij alsjeblieft nog even wil poseren en staan er binnen no time tien cameralenzen op hem gericht.

Bijna niemand spreekt Engels, maar er wordt geen kans gemist om tegen Charelle te zeggen: “You are so beautiful!” . Blond haar blijkt populair.

Van een garage naar karaoke

Elke dag denken we dat het niet absurder en spectaculairder kan dan de dag ervoor. Maar elke dag komen we er weer achter dat China nog meer voor ons in petto heeft. Als we op een avond in Zhangye besluiten om samen met de Franse boys en hun Renault naar een garage te gaan, beleven we weer een geweldig avontuur. De motor van onze auto sputtert af en toe in lage toeren, en dat willen we natuurlijk niet. Hoewel niemand in de garage Engels spreekt, worden al onze vragen beantwoord en het probleem verholpen (er zat wat viezigheid in het gasklephuis) met behulp van Google Translate. De eigenaar vindt het ook wel interessant dat er een paar buitenlanders in zijn garage zijn en nodigt ons uit voor een diner met zijn familie. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!

We worden weggebracht in een luxe Chinese wagen, een soort limousine busje, met massagestoelen en overal schermpjes. In het beste restaurant van de stad worden we volgestopt met onbekend eten, zoals gegrilde kamelentenen, en Baiju – een lokale drank met 52% alcohol.

We leren dat het traditie is om met al je gasten twee keer te proosten, en er zijn heel veel mensen. Dat betekent dus veel shotjes voor ons. Na het vijftiende shotje proberen we manieren te bedenken om eronderuit te komen, maar dat lukt niet zonder ondankbaar over te komen. En dus blijven we braaf Baiju drinken met iedereen die met ons komt proosten. Het is Chinese haute cuisine op zijn best. Naast prachtig uitziende gerechten, ligt de hele tafel vol met pakjes sigaretten en glimmende aanstekers. Via Google Translate leren we dat dit de “most expensive cigarettes in China” zijn.

Na dit geweldige diner vragen we aan de big boss of we alsjeblieft eerst onze auto naar het hotel mogen brengen, en dan kunnen we daarna nog verder op stap. Hij stemt in, maar ons limousine busje brengt ons alsnog rechtstreeks naar een karaoke bar. Wij hebben niets te zeggen in deze hele avond en laten alle absurditeiten maar over ons heen komen. Een paar uur geleden dachten we nog dat we gewoon even naar een garage zouden gaan, en nu zitten we op een leren Bentley fauteuil in een privé karaoke suite met kamelenteen in onze maag.

Nadat we een aantal Chinese klassiekers hebben gehoord (wie kent ze niet), ontkomen ook wij er niet langer aan. Er zal gezongen moeten worden. De Chinese zoon van de eigenaar heeft ‘m ondertussen flink zitten en komt na elk liedje met de meest fantastische oneliners op de proppen in gebrekkig Engels. Zo komen onder andere de klappers “We are all family”, “The world is one family” en “China is the world”, voorbij. Wát een avond. Alweer.

Tibetaans Labrang Klooster in Xiahe

Hoewel we niet Tibet in mogen reizen, gaan we wel naar de next best thing: een van de belangrijkste en grootste Tibetaanse kloosters in China, in de stad Xiahe. Onderweg valt het ons op dat er buitenproportioneel veel Chinese vlaggen en patriottische leuzen langs de weg te vinden zijn. Onze gids meldt ons dat de Chinese overheid er zeker van wil zijn dat de lokale bevolking zich realiseert dat ze zich in China bevinden. Hier zijn immers andere culturele normen en gebruiken dan in veel andere delen van China. Niet zo gek natuurlijk in een land dat bijna even groot is als Europa.

Het klooster biedt ons een inkijkje in de Tibetaanse manier van leven en denken. ’s Ochtends vroeg lopen de locals een bedevaartspad met bidwielen van ongeveer 3.5 kilometer lang. Sommigen zijn heel slecht ter been, maar daar laten ze zich niet door tegenhouden. Andere mensen lopen het pad terwijl ze na elke stap op de grond gaan liggen en weer opstaan. De toewijding en discipline raakt ons diep.

We krijgen een rondleiding van een monnik die Engels spreekt en ons zijn boeddhistische manier van denken probeert bij te brengen. Hij stelt ogenschijnlijk simpele vragen, maar zorgt daarmee toch voor filosofische gesprekken. Hij zegt bijvoorbeeld: “Some people are good. Some people are bad. Why? And what is a good person?”. Of: “Some people have friends. Some people don’t have friends. Why?”. De tour eindigt met een indrukwekkend ritueel van honderden monniken die in een tempel aan het mediteren zijn terwijl ze een laag, brommend geluid maken. Het is een interessant inkijkje in de levens van mensen die héél anders leven dan wij, maar in de kern met dezelfde vragen worstelen.

De teller van de expeditie tikt inmiddels de 20.000 kilometer aan. We rijden verder oostwaarts richting Xi’an, het meest oostelijke punt van de historische zijderoute én van onze reis. Vanaf daar gaan we richting het zuiden naar Singapore.

● ● ●

Volg de expeditie op Instagram voor realtime updates en nog veel meer foto's en video's!