Reisverslag Dag 110-116: Kazachstan

We hebben slechts een week voordat we in China moeten zijn, als we de grens overgaan naar Kazachstan. Een week voor het op acht na grootste land ter wereld. Dat is natuurlijk veel te kort. We beperken ons daarom slechts tot het gebied dat tussen Kirgizië en China ligt: het zuidoosten van het land rondom de stad Almaty. Daar is gelukkig meer dan genoeg te doen en te zien. We kamperen tussen de kloven bij de vuurrode Charyn Canyon, aanschouwen een verzonken bos in Kaindy Lake, bezoeken de toeristische Kolsay Lakes en verzamelen met ons Chinese konvooi in het laatste dorpje voor de grens met China.

Inhoud

Almaty, de grootste stad in Kazachstan

Op onze eerste avond in Almaty ontmoeten we de mensen met wie we door China gaan reizen. Als je met een eigen auto door China wilt rijden, moet er véél papierwerk geregeld worden. Ook is het verplicht om 24/7 een gids bij je te hebben. Om die kosten te delen, vormt vrijwel iedereen die dit doet een konvooi met andere reizigers. Het is gelukkig een gezellige avond (ook al verliest Nederland van Engeland in de halve finale van het EK voetbal) en we kijken ernaar uit om samen met onze nieuwe vrienden door China te crossen.

Almaty is een schone, groene stad. We wandelen langs goed onderhouden Sovjet gebouwen (ze bestaan), levendige parken en een rijkelijk versierde Russisch-orthodoxe kathedraal. Onverwachts wonen we zelfs een bijzondere orthodoxe mis bij waar we – denken we – gezegend worden door de priester. Almaty is zeker geen wereldstad, maar het heeft alles wat je nodig hebt en er is veel te beleven in de omgeving. Na twee dagen laten we daarom de drukte van de stad achter ons, en trekken we de prachtige natuur van Kazachstan in.

Het land van de canyons

Een van de highlights van het land is de Charyn Canyon, op maar een klein stukje rijden van Almaty. De informatie die we van tevoren op internet hadden gelezen blijkt achterhaald. Wij hadden verhalen gevonden van overlanders die met hun eigen auto de kloof in reden en onder de sterren konden wildkamperen. Als wij aankomen worden we begroet door een betonnen bezoekerscentrum. Je mag niet meer met je eigen auto de kloof in, vertellen de medewerkers ons. Aangezien het al laat in de middag is, zetten we ons tentje op achter een heuveltje naast het bezoekerscentrum. Het is geen romantische plek, maar we kunnen daardoor wel ’s ochtends vroeg lekker hiken door de kloof.

Om 9 uur denken wij als een van de eerste bezoekers aan de hike te beginnen. Niets blijkt minder waar. Overal om ons heen lopen al hordes toeristen. Dat hadden we niet verwacht. Er is weinig meer over van de avontuurlijke Charyn Canyon waar we over hadden gelezen op internet, hoewel de vuurrode kloof wel fantastische plaatjes oplevert.

In het gebied rondom Charyn Canyon barst het van de kloven (letterlijk!). Dit zorgt voor een betoverend, golvend landschap waar we heerlijk doorheen toeren. Met zonsondergang rijden we een van de kloven in, een onverhard pad langs een heldere rivier. We vinden een schaduwrijk plekje aan het water om de tent op te zetten. In het licht van de maan denken we aan China. Nog maar een paar dagen en dan zit het eerste deel van onze expeditie erop. We kunnen het echt niet geloven. China voelde altijd zover weg, maar nu gaat het echt beginnen.

Off-roaden naar Kaindy Lake

Met nog drie dagen te gaan, willen we graag nog een paar mooie meren bezoeken in de regio. Dat blijkt – in tegenstelling tot Charyn Canyon – avontuurlijker dan verwacht. Met name de weg naar het eerste meer, Kaindy Lake, is pittig. De weg voert ons over onverharde sporen, met diepe kuilen aan beide kanten, naar kolkende rivieren. Charelle zit achter het stuur en kijkt naar de locals die zonder twijfel met hun verroeste bakken door de rivier scheuren. ‘Gewoon gaan. Voet op het gaspedaal. Gáán!’, zegt ze tegen zichzelf. Maar haar hoofd wil niet meewerken. Die zegt: ‘Ben je gek? Waarom zou je een kolkende rivier inrijden?’. Helaas wint haar hoofd. Ze krijgt het niet voor elkaar om achter de locals aan te racen.

Paardrijden bij het meer van Kaindy, Kazachstan

Marcel heeft daar minder moeite mee en navigeert ons door meerdere rivieren om uiteindelijk bij een drukke parkeerplaats te komen. Een paard brengt ons vervolgens over een hobbelig modderpad naar het meer. Het blijkt het allemaal waard, want het meer is er een zoals we nog nooit hebben gezien. Dit meer wordt ook wel het ‘verzonken bos’ genoemd, omdat er tientallen bomen in het helderblauwe water staan. Een bizar fenomeen om te aanschouwen.

Kolsay Lakes of het Kazachse Disneyland?

Verkleden met een adelaar bij Kolsay Lakes

We rijden terug door alle rivieren en over het onverharde pad, om naar de ‘Kolsay Lakes’ te gaan. Ook een van de highlights van Kazachstan - en dat is te merken. De parkeerplaats is een drukste van jewelste vol met auto’s en toerbussen, tientallen restaurantjes en verkopers die hun paarden aan komen prijzen voordat we goed en wel uit de auto zijn gestapt. Er zijn netjes aangelegde wandelpaden langs de meren en je kunt verkleed op de foto met een adelaar.

We hebben eigenlijk helemaal geen zin in dit ‘Kazachse Disneyland’. Daarom zetten we onze tent op in de heuvels vlakbij het meer en rijden we de volgende dag richting het laatste dorpje voor de grens met China: Zharkent.

Zharkent, het laatste dorp voor de grens

Zharkent blijkt precies wat je verwacht van een laatste dorp voor de Chinese grens. Het is oprecht lelijk, met betonnen huizen en kapotte straten. Tot onze grote verbazing staat er tussen alle rommel een prachtige, ruime sportschool, waar we hartelijk worden verwelkomd. Een van de trainers blijkt ook een powerlifter te zijn en wil graag met ons op de foto. We pakken nog even een goede training mee, want dat kan voorlopig weleens de laatste zijn. China belooft een druk programma te worden waarin we ook nog eens 7000 kilometer moeten afleggen in slechts 27 dagen.

’s Avonds worden de verwarmingen in het dorp opgestookt met god knows what, wat zorgt voor dikke, stinkende dampen die boven het dorp blijven hangen. We gaan uit eten met ons konvooi voor China. De groep is compleet, en morgen vertrekken we dan éindelijk richting een hele andere, onbekende wereld.

● ● ●

Volg de expeditie op Instagram voor realtime updates en nog veel meer foto's en video's!

Zes maanden onderweg 🫶 Na bijna